Γνωστό από τους αρχαίους χρόνους, αναφέρεται ήδη στον πάπυρο του Ebers 4.000 χρόνια π.Χ.. Ο Θεόφραστος, ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος αναφέρονται στο είδος αυτό με τις ονομασίες κιχόρη ή κιχόριον, ήμερος Σέρις, πικρίδα κ.ά. Ο Γαληνός το ονομάζει “φίλο του συκωτιού”.
Ετυμολογία - Cichorium, από την ελληνική λέξη κίχορα αρχαίο όνομα του φυτού. intybus, από την λατινική intubus, intybus και intibus, όνομα που είχε χρησιμοποιηθεί από τον Βιργίλιο, Οβίδιο και Κέλσο, προερχόμενο από την ελληνική έντυβον.
Κοινά ονόματα- Ραδίκι, πικροκόλλα, πικρομάρουλο, πικρορράδικο, παπαδουλιά, κιχώρι κ.ά.
Εξάπλωση- στις εύκρατες χώρες τις Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής. Φυτό ποώδες, κοινό σε όλη την Ελλάδα, φυτρώνει κατά μήκος των δρόμων, σε χέρσους και σε πετρώδεις αγρούς. Το είδος αυτό καλλιεργείται με διάφορες παραλλαγές. Χρησιμοποιούμενα τμήματα Ρίζα και φύλλα.
Με κατάλληλη καλλιέργεια στο σκοτάδι δημιουργούνται φυτά με φύλλα χλωροτικά, στενά και επιμήκη που έχουν ελάχιστα αναπτυγμένο έλασμα. Αποτελούν εκλεκτό λαχανικό γνωστό με το όνομα “γένεια του καπουτσίνου”, λόγω του φυλλώματος που έχει τριχοειδή μορφή. Επίσης έχουν επιτύχει ποικιλίες που δίνουν ρίζες υπερτροφικές. Οι ρίζες αυτές με κατάλληλη επεξεργασία χρησιμοποιούνται σαν υποκατάστατο του καφέ (cafe de chicoree, sucory).
Συστατικά - πρωτεΐνες, αμινοξέα, λιπίδια, ανόργανα στοιχεία (Κ, Na, Ca, P, Mg, Fe), βιταμίνες: ασκορβικό οξύ, ρετινόλη, θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, νιασίνη, καροτενοειδή, ινουλίνη, αισκουλίνη, αισκουλετίνη, κιχωρίνη (0,1-0,2%), κιχωρικό οξύ (0,04-0,11%) και πικρές ουσίες: λακτουκίνη, λακτουκοπικρίνη και παράγωγά τους.
Φαρμακολογικές ιδιότητες- Πικρό τονωτικό, στομαχικό, διουρητικό, ελαφρά χολαγωγό και καθαρτικό. Έρευνες του Arullani (1937) που επιβεβαιώθηκαν από τον Ploese (1940) έδειξαν ότι ο χυμός φύλλων κιχωρίου έχει υπογλυκαιμική δράση. Ο Said (1982) στο βιβλίο ”Diseases of the liver: Greco-Arab concepts” αναφέρει επιπλέον για το κιχώριο ότι έχει αντιασθματικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, καθώς και ότι οι λαϊκοί θεραπευτές χρησιμοποιούσαν τα σπέρματα του φυτού σε διάφορες συνταγές για τη θεραπεία ασθενειών του ήπατος και της χολής. Βασιζόμενοι σε αυτή την αναφορά πρόσφατα οι Gilani και Janbaz (1994) έδειξαν, δημιουργώντας ηπατική βλάβη σε πειραματόζωα με CCl4 και acetaminophen, ότι υδατομεθανολικό εκχύλισμα σπερμάτων κιχωρίου έχει ηπατοπροστατευτική δράση.
Τα άνθη του είναι όμορφα γαλάζια λουλούδια που ανθίζουν τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο, αλλά κρατούν μόνο μια μέρα και ξεθωριάζουν αμέσως μόλις κοπούν.
Το ίαμα δίνεται σε άτομα που εμφανίζουν υπέρ - ατομικισμό, φιλαυτία, αυτολύπηση.
Τα άτομα κυρίως που το χρειάζονται έχουν έναν εγωισμό μέσα τους που θέλουν να είναι στο επίκεντρο όλων, και αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο υπάρχει μια μόνιμη γκρίνια. Είναι κτητικός ως προς τους άλλους και θέλει να ελέγχει τις ζωές τους. Δεν μπορεί να αισθανθεί αγάπη χωρίς όρους, έτσι παρεμποδίζει την αγάπη να βγει προς τα έξω, να αγαπήσει και τους άλλους και την κρατάει για τον εαυτό του. Γι’ αυτό τον λόγω νιώθει μέσα του κενό, και προσπαθεί με όποιον τρόπο μπορεί να τραβήξει την προσοχή και την αναγνώριση. Σαν να προσπαθεί να γεμίσει ένα απύθμενο πηγάδι.
Το ανθοΐαμα βοηθάει αυτά τα άτομα να δίνουν χωρίς να ζητάν αντάλλαγμα, αρχίζει να έχει μια ανιδιοτέλεια και να νιώθει εσωτερική ασφάλεια.
Μέθοδος δυναμοποίησης: Ήλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου